Bir Ada Hikayesi

Bu sıralar hiç Türk yazar okumadığımı farkettim. Bu sıralar kafamdaki bütün taşlar hiç eksizksiz yerine oturdu hem de hepsi. Artık muallakta kalan taş yok. Gerçi burda esip gürlemiştim bu taşları yerine oturttuğum zaman neler neler yapacağımı ama neden sonra bildiklerimi burda deşifre etmemin çok değer verdiğim bir insanı çok üzeceğini düşündüğümden vazgeçtim. Hem bu sanal sayfayı da kişisel çamur hikayelerime karıştırmanın hoş olmayacağına karar verdim. Zaman zaman duygu patlamalarından dolayı içime birikenleri hatta bütün hayatım boyunca beni ve değer verdiklerimi hırpalanyanlar da zaman zaman aklıma düşünce onlardan biriktirdiklerimi de buraya akıtıyordum ammaa artık onu da beyaz yapraklı, üzeri kurşun kalemle yazılabilen sayfalara yapıcam bundan sonra. Hem artık ben hissettiklerimin gerçek olduğunu ispatladım. Ben burda daha farklı davransam ne düzelecek ki diye düşündüm.

Yıllar yıllar önce beni ve ailemi çok büyük sıkıntılara sokan ve ara sıra da yine uzaktan yaralamaya çalışan en yakınlarımız diye bellediğimiz toynaklıları hayatımızdan çıkarmış, yok saymıştık ve hayatımız birden normalleşmiş ve insanileşmişti. Ama farklı davranıp biz de onlarla aynı olup onların yöntemiyle davransaydık hayatımızdan daha çok şeyi söküp alırlardı. Gerçi bizde yara izleri bıraktılar ama en azından artık yenilerini açamıyorlar.Her neyse yahu. Yani sözün özü, açtım kapılarımı ve yıllar yıllar önce yaptığım gibi saldım içimdeki her şeyi dışarı ve yüreğime ve hafızama bir format atıp sildim bütün can acıtmalarımı, ardından kapattım kapılarımı. Şimdi çok iyi hissediyorum kendimi. Böyle de bilmece gibi konuşup sıkıcılaştım iyice yahu!!.


Ne demiştim ya ben; haa evet uzun zamandır Türk yazar okumuyordum. Geçen hafta Yaşar Kemal'in Bir Ada Hikayesi Dörtlemesinin ilk kitabı olan FIRAT SUYUN KAN AKIYOR BAKSANA isimli kitabını aldım. Aldığım gibi de okudum bitti.
Kitabı ne ara okudum, ne ara bitti anlamadım. Oysa hiç bitmesin istedim de yavaş yavaş okudum ama yine de bitti.

Bu kitap içimi aydınlattı. Huzur verdi bana. Etrafımda uğraştığım sorunları, kişileri önemsizleştirdi. Nasıl bi şeyse bu sanki bana bir büyü yaptı. Birden gerçek hayatımı ve burda olanları unuttum ve kitabın içindeki o küçük adada yaşayan bir kız çocuğu oldum.Sanki hala Vasili'nin gölgesi gibi dolaşıyorum adada ama kimse orda olduğumu farketmiyor. Girit'ten mübadeleyle gelen bir dedenin torunu olarak da olayları içselleştirdim sanırım.

Bu kitap yüzünden bu sıralar şu yaşadığım şehirden iyice usandım, hayatımdan da. Ben de o adada yaşamak istiyorum. Benim de bir tane zeytinim, bir iki nar ağacım olsun. Ben de keçilerimin sütünü ve ekmeğimi paylaşayim komşularımla. Ben de denizden canavar levrekler, çipuralar tutup herkesle beraber kuru zeytin dallarını tutuşturarak balık pişireyim, balıklarımızı paylaşırken dertlerimizi de paylaşalım etrafımızdakilerle, birbirimize deva olalım istiyorum banane!!!

Ya ne boktan bir hayattır bu yaşadığımız. Bile bile lades yaptığımız; kendimizi sıkıştırmışız betonların arasına ve sürekli para kazanmaya çalışıyoruz bu betonlarda yaşamanın bedelini ödeyebilmek için; Pahalı ve tatsız şeyleri yiyecek diye alabilmek için; yalnızlıktan kurtulalım diye de bir betonda adı AVM olan daha büyük betonlara atıyoruz kendimizi. Bu betonlarda ölsek ölümüzün çürüyeceğini ve kimsenin kapımızı çalmayacağını bile bile yaşıyoruz buralarda. Bir gün çalışamaz duruma geldiğimizde kimsenin bir parça kuru ekmek bile vermeyeceğini bile bile...

Bu kitap bir yandan cennet gibi bir yeri anlatırken aslında bir yandan da savaşı, kanı, acıyı anlatıyor. İnsanın insana yaşattıklarını, gerçekleri... Aslında bu kitap insanoğlunun hikayesini anlatıyor; Hepimizin hikayesini.

Şimdi ilk kitap bitti. Bugün akşam ilk işim gidip ikincisini almak olacak. Çok heyecanlıyım...

http://yasarkemal.net/