Yine Kürkçü Dükkanındayım!!!!

Ama olsun dört günlüğüne diye gidip dokuz kaldım. Bu yüzden dönüşüme üzülmedim ama annemden ayrılmak biraz tuhaf oldu. Şöyle ki efendim; Bendeniz içine girdiğim ortamlara öyle bir uyum sağlıyorum ki, tıpkı bir bukalemun gibiyim desem abartmış olmam. Önce bir garipsiyorum ama hiç alışık olmadığım bi ortamsa o da; sonra hemen alışıyorum sanki kırk yıldır öyle yaşıyorum. Tıpkı Bu götü boklu Şehirdeki yeni durumuma yeni yaşam arkadaşlarıma alışmam gibi. Aslında ait olmadığım bu ortamlara çabuk uyum sağlıyor olsam da bi an gelip herşeye yabancılaştığım ve "lan ben n'apıyorum burda, bunlar kim,ne zaman yaşamıma girdiler, niye hayatımı burda geçiriyorum allaalla " gibi sorulara takılıp depresifleştiğim de oluyor. İşte bu depresyondan gebermek üzere olduğum bir anımda dedim ki ben anneme gideyim. İyi ki gitmişim. Öyle güzeldi ki oralar. Ordayken kendimi İzmir'deymişim de okulu kırıp gelmişim gibi hissettim. Ohh dedim evimdeyim. Önce odama çıktım baktım her şeyim yerli yerinde. Annem ve kardeşim bana ait olan hiç bir şeyin yerini değiştirmemişler. Kitaplarım, günlüklerim,Fotolarım, Ivır zıvırlarım, Kullanılmış foto kartlarımın siyah boş siyah poşetlerini bile atmamışlar. Çok duygulandım. Bütün günümü eşyalarımı kurcalayak, eski fotoğraflarıma bakarak geçirdim. Zaten yağmur da yağıyordu ilk günler. Hep evdeydik annemle. Ohh Her gün de mangal yaktık, biraları patlattık balıklarla, akşamları da annemin yavaş mı yavaş pc'sinin başında annemin msn ve internetle ilgili sorularını cevaplayıp, yapamadıklarını öğrettim. Sonraki günlerde güneş açtı; havanın iyi olduğu her gün termosumuza doldurduk çayımızı sahilde geçirdik günümüzün çoğunu, dönünce de bahçede takıldık hep, o iğde ağacı senin, şu mandalina ağacı benim dalından yedik de yedik. Hatta bi komşunun bahçesinden körpe patlıcanları aşırıp(aslında aşırmak sayılmaz çünkü onlar artık yaza kadar gelmiceklermiş) patlıcan reçeli bile yaptık:))
Hava böyleyke, on iki saat de yol gitmişken ve annemle de geçen Mart ayından beri ilk defa görüşmüşken,biraz daha kalayım dedim de, annem de bayıldı bu fikre. Bu uzatmalı günlerden birinde annemle yine turlarken bi balkondan miyaklama sesi duyduk. Gittik baktık ki bi kedi yavrusu. hemen alamadık tabi, vahşi biraz , bahçıvana söyledik alsın diye. Ertesi gün gidip baktım almış mı diye. Almış ama zavallı hayvan bahçıvanın gazete kağıdıyla aldığı buruşukluğun içinden çıkamamış korkudan. Anası da gelmemiş belli. Hazır bu sefer annem yanımda yokken aldım kucağıma, bizim eve yakın bi bahceye koydum. gittim anasını buldum ama kevaşeye süt verdiğim halde yavrusunu istemedi, tırmık attı. Ben de gidene kadar besledim işte. Netten baktım da mama yaptım , zavallı yalamayı bilimiyordu , bi damlalık buldum da onunla biberon misali besledim. giderken de bahcivanın çocuklarına teslim ettim . Ama artık bayağı kuvvetlenmişti. Öyle ki artık balkondan kendi atlayacak kadar cesur ve güçlü olmuştu. Kedi hayvanını da hiç sevmem ama bu çakal sevdirdi kendini işte. Öyle böyle derken gitme vakti geldi. Bir yandan da yağmur yağıyor. Öyle ki taksiden inemedik. Otobüs geldi karga tulumba bagaj verip otobüse atladım. Annemle doğru dürüst vedalaşamadık bile. aslında iyi oldu, gereksiz duygusallık yaşayıp ağlardım falan, annem de üzülürdü. Çünkü o bilmiyor bu aralar ota boka zırıldadığımı, eskisi gibi sanıyor beni.
Tabi mevsim dışı olduğu için otobüste yaş ortalaması altmış beş. Ulan diyorum kendi kendime "işte Ankara'ya çoktan döndün kızım welcome to the real life ahahahahah!!" Önce bi moralim sıfırın altına düştü, sonra günlerdim soluduğum taze oksijen sayesinde toparlandım hemen. yanımdaki anneanne de cok sevimli bişiydi zaten. Hiç üzmedi beni.Konuşmaya zorlamadı beni. Ben de ona inip çıkarken yardım ettim kolladım. hatta son molada ben inmiyorum diye o da inmedi, beraberce uyuduk horul horul.
Sonra, sonrası işte kürkçü dükkanı. Sevgilimi gördüm ayağımı atar atmaz, burda bıraktığım ve özlediğim tek kişi. Kaldığım yerden devam ediyorum sanki hiç gitmemişim gibi. Ama tabii evdeki karşıma çıkan eski fotoğraflardaki DŞ olarak döndüm. Kendimi buldum, annem de bana beni hatırlattı. Şimdi her şey daha farklı, artık her şeye kendim gibi bakıyorum. Yani bomba gibiyim. Ben geri döndüm aslında, asi, tavizsiz, empati balance ayarı yapılmış, zararlı duygusallığı alınmış, servisten yeni çıkmış, gıcır; otuz üç km ama çok temiz.:)))