Bugün güne Bizim Fatma Girik'in ilaçlarını almakla başladım(eskiden bizimkine fatma girik derlermiş, biraz tombalakmış ama güzel hatunmuş, renkli gözlü filan;artistt!!). Direkt eczaneye gittim. Elimde rapor var ya verirler sandım. Ama yine de bi yere yazdırmak lazımmış. Eczacı Aslı beni yeni açılan bi tıp merkezine yönlendirdi, iki adımlık bi yer . Gittim tabii, Yani bu iş bugün yapılmalı.
Güzel bi yer, yeni açıldığı belli, herkes kibar ve heyecanlı. Hemen doktorun yanına çıktım. Kendisi dahiliye uzmanıymış. Başladı ilaçları yazmaya, tabii ilaçların raporu var yazıyor tıkır tıkır, Arada da yanındaki yardımcı kıza"bu benim eski hastam" diyip duruyor. Yaşlı ya bozmak istemiyorum ben de. Bi gün olsun gerginlik yaratmak istemiyorum. Diyorum siz şeker hapı da yazabilirsiniz. "Bajım raporda yok nası yazım". Alla alla diyorum siz dahiliye uzmanı diil misiniz, yazabilmeniz lazım, "Yaa bajım" diye bağrınmaya başlıyor lavuk.Bu bajım lafını da bir doktordan ilk kez duyuyorum, yaşlı ya amca, cinsiyetimi teyit etmek için söylüyo herhal;şaçlar kısa, biraz kabadayı bir havada , ne idüğüm belirsiz bi görüntüm varki herhal algılayamadı zavallı. Ben içimden gerginlik yok diyorum, Tamam eyvallah diyorum. Sonra bizim dahiliye uzmanı ole bi çark ediyo ki , "yazılmıyor ama yazalım bari" diyor. Diyorum yazmayın , madem yazılmıyor o zaman eczane de vermez ki boşuna yazdınız dahiliye uzmanım diyorum. Sinir tepemde. Daha hangi ilacı yazıp yazmayacağını bilmiyor uzmanıım, bi de iki de bir eski hastam diip duruyo, Bakmıcam yaşına başına amca nerden hastan bi söyle diyesim geliyor. kızını da ilk defa görüyorum diyor. İşte o an benim gözlerim kocaman adama bakıyorum şaşkınlık içinde, insan yalan atar da , taşşaklısını sallamaya cesaret edemez be adam. Zaten benim şaşkınlığımdan yanındaki yardımcı kız anlıyor. Ehehehe ama gerginlik yook!
Neyse işte aman, en son kaşe vurdu. ama ters vurmuş. Farkeder mi diyorum. Eder diyor lavuk gene. "ters iş yapmayalım, ben bi daha basarım, ters gitmesin işler" diyorMübarek aydayız yaa. Yüksek sesle ANLADIM diyorum.Artık zaten ne desem boş. Siz de demans ilaçlarına bir an önce başlayın demek geliyor dışımdan çıkarken ama Ama gerginlik yoook. Hemen eczaneye gidip ilaçları alırken anlatıyorum eczacıya. Bi de hatasını kapatmak için kurumun ödemeyeceği miktarda yazmış şeker hapını, yine ben uyanıyorum da düzlettiriyorum.
Bu sıralar hormonal nedenlerden dolayı her zamankinden daha çooook alınganım. Gereksiz şeylere ciddi anlamlar yükleyip dünyamı yıkıyorum. Mesela benden beklenen(yapmasam da olur tabi) bişeyi sezip, onu istemesem bile yapma zorunluluğu hissetmem ve "ne var yapsam, zor bişi mi???" , "Yoo da yani, daha kolayı varken niye ille de ben !!??", " eee ben yapıyorum yaa, ne var " gibi bi iç sesle konuşmam. Sonra da benden bekleneni yaparak kendimden uzaklaşmam, buna da içten içe kızıp pasif agresif davranışlar sergileyerek o an kendime daha da eziyet edecek işler bulmam ve eziyeti kendime günlerce uygulamam ki yarın da böyleyim demektir. Tabi yakınımdakilerle arama da güzell bi duvar örüp; "sorun yok, her şey normal, bakın her şeyi yapıyorum ben mutluyuz, onu da yaparım bunu da yaparım ölmem yaa. daha önemli bi bok da yapmıyorum zaten şu hayatta " diyerek, sorun olmadığına inandırıp sonra da onlarla aramdaki duvarımı kalınlaştırırım. İşte hayatta tutunamayan bir kişiliğin basit bi şey karşısındaki tutumu. İşte naaaparsın. Neyse yarınki eziyet planımı hazırlıım ben....Hayat tutunamayanlar için daha da zor!
Yarın zor bir gün olacak. Aslında her gün zor ama yarın SH'nin verdiği gazlarla daha da zor olacak. Artık keşke demeye son vercek şeyler var aklımda. Daha önce de vardı ama etrafımda dolaşarak, zihnimi hiç rahat bırakmayan şeyler yüzünden aklımdakileri hep erteliyordum.
Nedense öyle bi huyum var benim; bi şarkıya, türküye falan takılıyor ağzım ve şuursuzca , yarısını da uydurduğum bi kupleyi tekrarlayıp duruyorum bet sesimle. Ama bu durum yanımda olanlar için çekilmez bişi haline geliyor. Onu da biliyorum. Hele bi kaç kere uyarılmama rağmen yine farkında olmadan bu abukluğu tekrarlamam gerçekten de korkunç.
"Sevecen, başrollerinde İlhan İrem ve Pembe Mutlu'nun oynadığı ve Osman Atınçelik'in yönettiği bir "Resimli Roman". Romanın senaryosunu Yüksel Şengül ve İlhan İrem beraber yazmış. Kamerada Burhan Şeşen var. Roman, 1983 senesinin Haziran ayından itibaren Ses Dergisi'nde yayınlandı..." Devamına buyrun
Bundan iki sene evvel, bi telaş ve koşuşturmacanın ardından gerçekleşen yarım saatlik legal bir törenle, üç yılllık birlikteliğimizi cümle aleme duyurduk.
