Dün akşamki uzun eve dönüş yolculuğumda nihayet Patti Smith'in Robert Mapplethorpe'la arkadaşlığını ve birlikte yaşadıkları hayatlarını anlattığı kitabı bitirdim. Tabi kitap da beni bitirdi. Son sayfalar çok acıklıydı, Patti hayatının bir parçası olan bir insanın hastalanışını ve onu yavaş yavaş kaybedişinin o çaresizliğini o kadar iyi ifade etmiş ki, ağlamaktan geberdim, şu an bile gözlerim doldu. Ve malesef kitabın sonundaki şiiri okuyamadım zira burnum da bi yandan akmaya başlamıştı ve çantamda, cebimde, hiç bi yerimde kullanılmış bile olsa bi kağıt mendil yoktu. Kitabı kapattım, yanımdaki kız da huzursuz olmuştu, yandan yandan bana bakıyordu, n'oluyor diye; benim elimde kitap, bi yandan ağlıyorum bi yandan burnumu çekiyorum, tuhaf tabi, gecenin onunda herkes otobüste uyuklayıp, eve ulaşma hülyaları kurarken. Neyse ağlamam durmadı malesef, burnum da akmaya devam etti, sonra otobüse binmeden önce yediğim simidin hışırdayan kağıdıyla, inmek için otobüsün üst katından, iniş kapışına yanaşırken burnumu silmek zorunda kaldım, ulu orta. Eve gelince sevgilim ÖB'yi görünce daha da duygulanıp saldım kendimi, o da bişi oldu sandı, söyledim hemen, 'Mapplethorpe öldü dedim sanki bilmiyormuşum gibi. O da şaşkın şaşkın bana bakakaldı bi iki saniye, sonra da gülmeye başladı, n'apsın, o da n'apcanı şaşırdı. Sonra beni teselli etti, gülüşmeler eşliğinde. Kim derdi ki , o kadar fotoğraf tarihi derslerine konu olmuş yüzlerce fotoğraçıdan biri için bu kadar göz yaşı dökeceğimi, Ama bence ÖB de kitabı okuyunca bana hak verecek.
0 comments:
Yorum Gönder