Aralıksız yaşamaya karar verdim bugün yolda gelirken, bütün bu olumlu duyguları, yol boyunca okuduğum Jules Verne'e borçluyum. Neden bilmem ordaki karakterlerin maceralı hayatları beni hayata bağladı, belki de zaten bi bağ arıyordum buldum.
Kaç günlerdir 37 yaşına gelene kadar neler yaşadım, değdi mi bu zor hayata karşı bu kadar inatla dik durmak diye düşünüp duruyordum ve hep aynı sonuca varıyordum: "Değmez ama ölmüyorum da " Ama artık şu fani dünyada ne kadar vaktim kaldıysa artık, ara vermeden yaşamaya karar verdim. Biraz kitap okumak gibi aslında hayat da, mesela yol ne kadar uzun olursa olsun okumaya başladın mı yolun ne kadar sürdüğünü farketmiyorsun, dikkatini yolun çekilmez şartlardaki uzunluğuna ve yoruculuğuna değil de kitaba veriyorsun ve yol sadece o sırada o kitabı okurken geçip giden bi şey oluyor.
Bir de bir kitaba takılı kalmıyorsun, birini bitirip birine başlıyorsun, ben bazen bir kitabı o kadar çok seviyorum ki bitmesin diye yavaş yavaş okuyorum, bitince üzülüyorum, keşke okumasaydım da şimdi okusaydım diye düşünüyorum ama çoktan okunmuş bitmiş oluyor. Galiba hayatta da böyle oluyor; bi şeye takılı kalmak da aynı kitabı sürekli okumak gibi , sonu belli, her sayfada ne hissedeceğin belli, çok sıkıcı ve çekilmez, mesela bu uzun yollarda hep aynı kitabı okusan yol uzun olduğundan da uzun, yorucu olduğundan daha da yorucu ve yıpratıcı olur. Belki de saçma bi temel üzerine kuruyorum hayata tutunma düşüncesini. Belki de ifade edemiyorum ama en azından kafamda tamam artık, yaşıyorsak yaşayalım, ve yaşayacaksak, kendi istediğimiz şekilde ve istediklerimizi yaparak, kendimizi nasıl rahat ve daha sakin hissedeceksen, ve hayatın akıp gittiğini farketmeyecek şekilde nasıl olacaksa o şekilde geçip gitsin işte.
Tabi şu an ki kararlılıkta ve tutarlılıkta olmak da hayatın kendisini yaşamak kadar zor benim için ama umud etmekten ve buna inanabildiğim kadar inanmaktan başka çarem yok.
,
0 comments:
Yorum Gönder