Böyle içim kıpır kıpır kımıldanmakta, aldığım onca antidepresan ve B vitaminlerine rağmen. İnsanın kendisini herkesten çok sevmesi ne kadar güç bi şeymiş. Bi şey yapmak istiyorum mesela; arayıp, birine seni kendimden hala çok seviyorum demek istiyorum ya da gidip yardım etmek, uğraştıklarına ortak olmak istiyorum hatta bu duygu bi yandan kalbimi kıpır kıpır kıpırdatıyor birine ama yine de kendimde takat bulamıyorum.
Yoruldum hakikaten, ağlasam geçer kıpırtılarım, belki günü kurtarırım lakin bir damla yaş da akıtamıyorum. Böyle karanlıkta gözüne ışık tutulmuş tavşan misali, donuk duruyorum.
Zor işmiş kendini sevmek, önce ben demek, hiç alışık değilmişim meğer, belki de ondandır huzursuzluklarım, kimse de önce sen dememiş bana hiç ne şanssızlık...
0 comments:
Yorum Gönder