Biz Çocukken!

Biz çocukken karga bokunu yemeden uyandırılıp, hiç bir zaman hoşlanmadığımız cicili bicili şeyler zorla alınıp o kabus sabahı giymeye mecbur bırakılırdık. Elimize de boyumuzdan büyük çiçek demetleri tutuşturulurdu ve sıkı sıkı tembihlenirdi ki kardeşimle kavga etmeyelim diye. Önce baba tarafına, ki onlar her zaman kahvaltı sofrasında olurlardı ve çocukları da daha kalkmamış olurdu ve biz kardeşimle buna çok gıcık olurduk fakat kardeşim iki çikolataya hemen tav olurdu da ben domuzluğumdan ödün vermeyip, yaban hayvanı modunda kızgın kızgın kendimi dışlamaya çalışırdım ama kimsenin umrunda olmazdı tabi Ahahahah.... Sonra anne tarafına gidilirdi, .Ama yine de anneanne ve dedeye gitmeyi severdik zaten kısmı olarak orda da yaşadığımız için aslında orası da bizim evimizdi ve onlar bize misafir gibi davranmazlardı. Bir de el öpme şeysi vardı ki, ben her zaman öpmemek için arızaya geçerdim ama yine de harçlık verilirdi. Tabi önce çok utanırdım ve almaz kaçardım annemin yanına. Fakat sonra eve geldiğimizde annem babam harçlıklarımı elime verince sevinirdim de. Çocuk aklı işte, gidip yine çikolata şeker, gazoz leblebi külahı almaya koşardık sanki bütün gün yememiş içmemişiz gibi. Ve her zaman iki kardeş alerji olurduk tatlıdan, çikolatadan ve çoğunlukla birimizden biri mutlaka ateşlenirdi.
Ve tabi sonra da iadei ziyaretler başlardı ki buna da bir anlam veremezdik. Çünkü normalde çok sık görüşmediğimiz birinci dereceden akrabalarımız ki özellikle baba tarafını görmeye alışık olmadığımızdan daha dün görüştüğümüz, sıkıcı sosyete havasından ödün vermeden ayakkabılarıyla evimize dalan bu bize yabancı şahıslarla yine vakit geçirmek zorunda olurduk.Ve samimiyetsizliklerini çocuk aklımızla bile anlar da sıkılırdık. Yine saçılan oyuncaklarımızı toplamak,yine dikkatli ve terbiyeli olmak durumundaydık.Yine Anne babayla geçirilecek özel zamanlarımıza (ki ikisi de çalıştıkları için pek doyamazdık onlara) bu insanlar da maydonoz oluyor diye için için hiç hoşlanmazdık.
Sonra, sonra işte bayram biterdi, Her şey normale dönerdi.Bir sonraki bayramı hiç bir zaman heyecanla beklemezdik. Çocukluktan kalma bir alerji olsa gerek ki bu günlerden nefret ederim.