Bugün akşam eve döndüğümde, asansörde gerçek bir pilotla beşinci kata kadar çıktım. THY armalı bi şapkası vardı, orta yaşlı sayılırdı, yakışıklı değildi ve keldi ama bir pilottu, yüzümde bi tebessümle çıkacağı katı sordum, butona bastım ve hayranlıkla gözlerimi ondan alamadım. Yani o koca uçakları havalandırıp, uçurup, indiren ve bunu yaşama biçimi yapan insanlara çok hayranım, o yüzden de karşımdaki dünyanın en çirkin, en acımasız, en kötü insanı olsa da, pilotları hep süper kahraman gibi görüyorum. Uçağa bir yolcu olarak bindiğimde hemen havalanmayı, sonra yükselmeyi sonra alçalmayı ve yere inmeyi ve böyle sürüp giden ve hiç bitmeyen yolculuklar yapma hayalleri kuruyorum, ama ne yazık ki bi kerelik para verince bi kerelik oluyor bu uçma-inme macerası da. Keşke bir gün kokpitte de uçma şansım olsa yani en azındna ölmeden önce böyle bişi başıma gelse ne şahane olur. Ama şimdilik kokpit yerine bizim periferideki yaşantımızdaki asansörümüzde bir pilotla en fazla on beşinci kata kadar yükselmekle yetinmek zorunda kalacağım. Galiba şu boktan yaşam alanımızın en renkli tarafı bi kaç pilotla karşılaşmak oluyor.
0 comments:
Yorum Gönder